Praktijk BODYMIND

Dit jaar ben ik jarig op een vrijdag. De huisartsenpraktijk waar ik werk is gesloten, maar ik werk. Dat vertel ik mijn cliënten. Op 4 mei een afspraak maken roept het nodige op. “Oh, dat is de dag van de doden.” ”Nou dat is me het dagje wel, met dodenherdenking.” Ik zeg niets, knik vriendelijk. Op 4 mei kan je heel goed je leven vieren!

Je leven vieren is een feestdag

Ik denk aan mijn verjaardag. Zal ik dit tipje van de sluier oplichten? Dat het voor mij persoonlijk een feestdag is? Taartje of stukje cake misschien op tafel zetten om deze dag voor mijzelf een positieve wending te geven? Of toch maar niets zeggen, en het bescheiden in familiekring vieren met een etentje. Rekening houdend met de klok van acht uur, voor twee minuten stilte.

De MIR-methode en verjaardagen

Ik lees een artikel op internet ‘Als je niet graag jarig bent’, over de MIR-methode en verjaardagen. ‘Heb jij droevige, boze of bange herinneringen aan een verjaardag, dan wis je die langzaam maar zeker uit met de MIR-methode. Misschien heeft je vader of moeder iets naars gezegd of gedaan tijdens je verjaardag. Door vader of moeder los te koppelen, wis je verdrietige gevoelens uit, en kun je je blijer voelen over je verjaardag.‘

‘Lang zal ze leven’ is je leven vieren!

IK WIL GRAAG JARIG ZIJN. Maar blij zijn en een feestje kunnen vieren op dodenherdenking is een lastige combinatie. Vorig jaar was ik in vervolgopleiding voor traumatherapeut. Heimelijk hoopte ik op een heuse canon ‘Lang zal ze leven’ of een ‘Happy Birthday’ nadat ik een enkeling had toegefluisterd dat ik jarig was. Toegezongen worden. Tussen de middag nam een van de assistenten het woord: “Op 4 mei herdenken we doden van de Tweede Wereldoorlog, er is een samenkomst vanavond voor wie hier interesse in heeft”. Geen ‘Happy Birthday’; van binnen mopper ik, mijn opstand neemt toe…

Wat herinner ik mij?

Het voelt naar. Hier helpt geen vader of moeder aan mee. Ook niet als ik besluit om het als thema mee te nemen om mijn vroegere ervaringen rondom mijn verjaardagen een andere wending te geven. Ik herinner mij de kerk om half acht in de ochtend, beschuit met jam als lievelingsontbijt, een gele badtas als cadeau, de televisie met beelden over de herdenking op de Dam met daarna documentaires over de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. Voel ook de beklemming van de herinneringen van mijn vader en moeder en mis hun blijdschap voor mijn geboortedag.

Ik mis de aandacht van mijn medestudenten en de leiding. Vooral de assistenten. Ik wil dat zij het goed maken: ik duld geen herhaling. Afdwingen en zwijgzaam verzet werkt averechts. Het maakt me eenzaam, boos en ook verdrietig.

Uit de kast

Lijdzaam zie ik op Facebook felicitaties voorbij komen, wanneer een Facebook vriend(in) jarig is. Niet voor mij, ook niet van mij. Ik doe niet aan verjaardagen, en slechts mondjesmaat aan felicitaties. Ik doe aan bangigheid en bozigheid. Maar vandaag kom ik uit de kast:

Op 4 mei ben ik jarig en vier ik mijn geboorterecht.
Ik zit niet langer vast in mijn wens van ‘was ik maar jarig op 5 mei, zodat ik mee kan profiteren van ons nationale feest-bevrijdingsdag’.
Ook zet ik de knop om niet alleen op Facebook, maar ook in mijn hoofd. Ik steek mijn hand in eigen boezem, niemand heeft iets naars gezegd of gedaan, ook mijn vader en moeder niet.
Ik leg mijn hand op mijn hart, en vier mijn leven.
In vrijheid.
Proost!

---