Praktijk BODYMIND

Amsterdam heeft zo zijn charme’s. Niet dat het de uitstraling heeft van een metropool of mondaine stad, maar het gaat er toch wat uitbundiger aan toe dan in Eersel, het dorp waar ik ben geboren. Ik ben nooit een plattelandsvluchteling geweest, zoals mijn buurvrouw haar keuze voor Amsterdam ooit verwoordde. Integendeel als er ooit een plek op de wereld was, waar ik niet wilde wonen dan was het wel Amsterdam. De liefde dreef mij. Zal dat abnormaal zijn?

Abnormaal zijn - Een pets

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me er helemaal thuis voel. Het is er nogal druk. Waar ik het meest van geniet zijn de mensen op straat. Zolang ze zich gedragen natuurlijk. Een keer trof ik het, op de Haarlemmerstraat, tijdens het plaatsen van mijn slot op mijn fiets, dat ik een pets op mijn rechterbil kreeg. Niet echt hard. Ik dacht dat het mijn man was, maar die stond twee meter verderop een beetje te grinniken. De billenpetser, stond er ook.

Twee meter verderop aan de andere kant van mij, met lichte pretoogjes. Ik had niet de indruk dat het zijn dagelijkse gewoonte was. Hij had het erop durven wagen was mijn milde inschatting (gebaseerd op zijn uiterlijk, in zwerverskostuum met een flesje alcohol in zijn zak).Hij hoort bij Amsterdam. Bij de veelzijdigheid van de stad, met zijn rare snuiters. De een een beetje vreemder dan de ander.

Een normaal mens

De vraag wat vreemd of eigenaardig is, doet mij stilstaan bij een slogan uit de jaren '70 in de psychiatrie. ‘Ooit een normaal mens ontmoet, en beviel het?’ Ingegeven door de gedachte dat iedereen misschien wel een tikkeltje abnormaal is. Mij beviel deze slogan wel. In die tijd had ik geen idee wat ik in deze wereld met mijzelf aan moest. Nu was ik niet het type zwerver: ik had werk, een kamer, een handje vol vrienden, maar echt normaal voelde ik me ook weer niet. Ik had als patiënt immers kennis genomen van de psychiatrie. Er ging voor mij, van de slogan, enige geruststelling vanuit. Ik paste niet in het gewone. Dan is de suggestie dat we allemaal wel een beetje ongewoon zijn, wel zo prettig.

De misfit

Expats in Portugal hebben hier en woord voor bedacht: de misfit. Ik moet zeggen dat het woord alleen al, met haar niet mis te verstane betekenis, een behoorlijke aantrekkingskracht op mij heeft. Daar kun je ook trots op zijn en mee thuis komen. Het is ook maar hoe je het bekijkt.

Mijn heer in het verkeer

Ik heb de indruk dat mijn ‘heer in het verkeer’ - zo noem ik hem sinds onze kortstondige ontmoeting – zichzelf verheven voelt boven het gewone en het ongewone, en niet bepaald een misfit. Hij is per slot van rekening niet zomaar een man. Zijn auto helpt hem hierbij een handje. Terwijl ik sta te wachten om mijn oversteek te wagen bij een zebrapad, komt hij aanrijden in een grote en zo te zien prijzige cabrio. Nogal theatraal gebaart hij met zijn handen en armen dat ik kan beginnen aan mijn oversteek naar de andere kant van de weg. Zijn ietwat flamboyante outfit kracht bij zettend. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is loop ik naar de andere kant van de weg. Nog voor ik klaar ben met mijn oversteek, ontsteekt hij in woede. "Trut, heb je niet geleerd om dank je wel te zeggen, stom wijf”.

In ijzige rust haal ik de overkant, en vang daar de blik op van een vrouw die het schouwspel had gezien. Onthutsende blik, hand voor de mond. Zij ziet mij niet, en ik loop door naar huis waar ik merk dat ik nogal ben ontdaan door het hele gebeuren. Ik voel onrust en de neiging om over de ‘heer in het verkeer’ alleen maar onaardige dingen te zeggen. Ik laat het voorval in gedachten de revue passeren en ik realiseer me drie werelden.

Ongewoon abnormaal zijn

De volgende dag, ben ik nog steeds met stomheid geslagen. Ik merk het op de fiets, onderweg naar mijn werk als ik in gesprek ben met mijn collega die net als ik ook werkzaam is in de GGZ. Het voorval moet er uit, het zit me kennelijk nogal hoog. Ze hoort me rustig aan, terwijl de vogels in het bos volop fluiten,. “Oh”, zegt ze, “Je had met een narcist te maken”.
Ja, die gedachte had ik ook al. Het voordeel van zo’n gedachte is dat je de ander als een enigszins gestoord wezen, kunt wegzetten. Maar liever houd ik het erop dat er drie mensen waren, en drie werelden. Hij is in mijn wereld, een ietwat eigenaardige vijftigplusser die misschien graag nog wat indruk wil maken: hoewel een tikkeltje ongewoon...

Meer lezen over zaken wanneer men vindt dat mensen abnormaal zijn.

---